Nee, ik bepleit geen uitbreiding van de horeca. Het gaat om een idee dat ik niet kan loslaten en dat weer werd aangewakkerd door dit aangrijpende en integere filmpje: ‘Waarom bleef je niet voor mij?’. Dat gaat over een documentaire, die Milou Gevers heeft gemaakt over kinderen, die net als zijzelf een ouder verloren hebben door suïcide. De trailer vind je hier.
Wat direct opviel is dat de kinderen er met bijna niemand over konden praten. Mensen schrikken ervoor terug. Ik herken dat. Ik heb geen naast familielid verloren door suïcide, maar wel een broer op zijn 34ste door kanker. Mensen gingen me mijden omdat ze zich met de situatie geen raad wisten. Deze documentaire wil het taboe op praten over zelfmoord doorbreken. Maar dan moet er wel iemand zijn, met wie je erover kúnt praten. Dat zou in elk geval kunnen met een lotgenoot, maar hoe vind je die?
Eerder vertelde ik over het oprichten van ocdcafe.nl, een mogelijkheid om met lotgenoten te praten in appgroepen of onlinebijeenkomsten. OCDcafe is een succes. Voor veel mensen is het heel fijn op deze manier in contact te kunnen komen met lotgenoten. In mijn altijd naar volledigheid strevende en dus nooit rustige ziel kwam onmiddellijk nadat OCDcafe was gerealiseerd, het idee op dat dit eigenlijk voor heel veel aandoeningen een geweldige mogelijkheid is. Voor allerlei psychische aandoeningen, maar ook voor lichamelijke aandoeningen of als je iets hebt meegemaakt en je zoekt mensen, die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt. Wat zou het mooi zijn, als er een pagina komt, lotgenoten.nl, waar je alle mogelijkheden die er al zijn, kunt vinden en waar je een groep kunt aanmaken als je onderwerp er nog niet bijstaat. ‘Kinderen van wie een ouder suïcide pleegde’ zou zo’n groep kunnen zijn. Het is wel wenselijk dat iemand zo’n bijeenkomst leidt (hosten in vaktermen) en wij hebben er bij de groep OCD-jongeren voor gekozen dat dat een professional is. Wat zou het ook mooi zijn als mensen initiatief hierin nemen. Ik zou het in elk geval elke patiëntenvereniging aanraden ook deze mogelijkheid van onlinebijeenkomsten aan te bieden. Want lotgenotencontact is echt heel waardevol. Ik geloof in het belang van e-communities. En onlinebijeenkomsten kunnen daarin een belangrijke rol spelen. Dat wil ik graag bevorderen.
Maar dat is een groot project. En ik heb al meer op mijn agenda staan dan ik de komende 100 jaar kan realiseren. Dus loslaten, maar dat lukt me niet. Ik vind het zo’n mooi idee. Nou voelt iets bij mij al snel als een buitenkans, al iets wat ik niet kan laten lopen. Dat is dwangmatig. Maar aan de andere kant heb ik door die vasthoudendheid ook wel weer nuttige dingen gerealiseerd. Voor mezelf zou loslaten beter zijn, maar het lukt me niet. Dus drop ik het idee hier, in de hoop dat er iets uit voortkomt. Kan VWS hier niks in doen of Mind of de KNMG? Heeft iemand andere tips? Als je wilt weten hoe je een website maakt of een e-community wilt starten bijvoorbeeld voor mensen, die DBS hebben gekregen voor OCD of voor mensen met colitis ulcerosa of voor nabestaanden van een suïcide of voor ouders die een kind verloren aan een psychische aandoening of wat dan ook mail dan menno@dwang.eu
Is dit nu passie of compulsie? Zeg het maar.
