Maar ik heb me toch weer laten verleiden tot illusies. Dom, dom, dom.
Ik wéét toch dat de meeste opstanden mislukken.
Ik wéét toch dat bestaande instituties taai zijn.
Ik wéét toch dat je de schijn tegen hebt als je opkomt voor artsen en andere BIG-geregistreerden.
Ik wéét toch dat het tuchtrecht voor veel mensen een ver-van-mijn-bedshow is.

Toch ging ik dromen.
Dat de tijd rijp was voor een snelle, drastische wijziging van het tuchtrecht.
Dat de pleuris zou uitbreken en alle BIG-geregistreerden massaal de petitie www.turecht.nl zouden tekenen.
Dat de verontwaardiging over uitspraken van het tuchtrecht niet meer te stuiten zou zijn.
Dat het besef dat het tuchtrecht zijn doelstelling – verbeteren van de kwaliteit van de zorg – niet waarmaakt tot een revolutie zou leiden.
Er zijn immers zoveel artikelen van artsen en juristen die dat aantonen.
Dat de oproep van de KNMG voor een fundamentele evaluatie van het tuchtrecht een doorbraak was.

Maar als werkgroep van www.turecht.nl hadden we een gesprek met de KNMG. Dat werd een lesje realiteitszin. Duidelijk werd:

dat we het op hoofdlijnen niet oneens zijn, maar dat zij het veel diplomatieker zeggen,
dat hervorming van het tuchtrecht politiek weinig draagvlak heeft,
dat je de schijn tegen hebt (alsof je elkaar de hand boven het hoofd wilt houden, je niet toetsbaar wilt opstellen),
dat het vreselijk moeilijk is tegen die schijn in duidelijk te maken dat het tuchtrecht de kwaliteit van de zorg niet echt verbetert,
dat mensen altijd zullen aankomen met die paar echt rotte appels,
dat je toch de steun zult moeten krijgen van de patiënten, ook al is dat bijna onmogelijk,
dat het een kwestie is van lange adem, diplomatie, lobbyen, saaie overleggen, stroperige ontwikkelingen en geen garantie op succes.

Dat was slikken. Is de strijd voor een beter tuchtrecht een zinloze onderneming? Die vraag beantwoorden is niet eenvoudig. Mensen zijn bijvoorbeeld zelden eerlijk over hun vakantie. Toegeven dat wat het hoogtepunt van het jaar zou moeten zijn vooral ergernis, teleurstelling, ruzie en weggegooid geld was, gaat in tegen onze neiging de werkelijkheid roze te vertekenen. Ik probeer eerlijk te zijn zonder de realiteit uit het oog te verliezen. Duidelijk is:
Het wordt niet de snelle revolutie waarop we hoopten.
Er is wel meer besef dat het zo niet verder kan.
Ook al is onze kritiek een druppel op de gloeiende plaat: veel druppels koelen een plaat ook af.

Opsteker: in Trouw en in de Groene stond een artikel over de kritiek op het tuchtrecht. Het was op de radio en komt op tv.
Moraal: het heeft tijd nodig.
Conclusie: geen revolutie, maar een evolutie. Dus stug volhouden.
Ik draag dit blog op aan alle collega’s wier gevoel van rechtvaardigheid door het tuchtrecht ernstig is beschadigd.

Teken www.turecht.nl

gepubliceerd op Medisch contact op 08 augustus 2022

Menno Oosterhoff

Psychiater, spreker en schrijver van het boek Vals Alarm.