Covid-19 staat voor corona virus disease opgedoken in 2019. Maar meestal wordt er gewoon gesproken over het coronavirus. Dat virus maakt ongetwijfeld ook onvermoede slachtoffers.

Zojuist hoorde ik van iemand die een bod ging uitbrengen op een huis in een Coronastraat. Geen idee of zo’n huis nu minder verkoopt. En of de bloemenzaak Corona in Nijmegen er schade van ondervindt, weet ik evenmin. Zonder meer sneu is als je net nu eindelijk een keer de eer te beurt valt zitting te hebben in het gezelschap hoogleraren, universitaire (hoofd)docenten en andere deskundigen die oppositie voeren bij een wetenschappelijke promotie. Want, je raadt het al: dat gezelschap heet de corona.

Maar verder weet ik niet wat ik ervan moet vinden. Er zijn twee kampen. ‘Valt allemaal wel mee, wat is nu 38 besmettingen op 16 miljoen inwoners, de griep maakt ook slachtoffers.’1 En: ‘Maak je borst maar nat, tig keer dodelijker dan gewone griep en besmettelijker, geen vaccin, tekort aan capaciteit van intensive care.’

Kortom, je hebt de optimistische en de pessimistische visie. Optimisten hebben een leuker leven, maar pessimisten hebben vaker gelijk. Zo schatten depressieve mensen kansen soms beter in dan gezonde mensen. Het is namelijk gezond om de werkelijkheid een beetje door een roze bril te bekijken. Mensen ervaren hun kans om een reële dreiging te overleven over het algemeen hoger dan reëel. Kennelijk is dit optimisme niet zo gevaarlijk dat het door natuurlijke selectie is verdwenen. Bovendien kun je de kans op gevaar ook te hoog inschatten. Bij angststoornissen of de dwangstoornis ervaren mensen de kleine kans dat het fout zal gaan te hoog en de grote kans dat het goed zal gaan te laag. Dan beleef je een mug als een olifant. Is het coronavirus nu een mug of een olifant?

Deskundigen zijn niet eensgezind, hoewel ik op de website van de WHO de toon toch overwegend ernstig bezorgd vond. De grafieken van de aantallen besmetting vind ik evenmin geruststellend.

Wat het extra ingewikkeld maakt is dat we emotioneel zo weinig kunnen met kansen. 3 procent kans op overlijden. Tja, je gaat niet 3 procent dood. Dus het hangt ervan af hoe je het beleeft. De een denkt: 97 procent, dat is zo’n grote kans om te overleven en als je jong bent, is de kans nog veel groter. De ander denkt: dat is toch een reële dreiging, zo niet voor mij dan wel voor mijn ouders of grootouders want bij hen is de kans op overlijden nog groter.

Ik zou willen dat ik nu het juiste standpunt inneem. Dus waarschuwen of juist geruststellen zonder later hopeloos mis te zitten. Maar ik weet het echt nog niet. Eén ding weet ik wel, zoals ik in een veelgelezen bericht op twitter schreef:

Dus we moeten afwachten. Deze kwam ook nog bij me naar boven. ‘Wie van u kan door bezorgd te zijn, één el aan zijn lengte toevoegen?’ Nou ja, we zullen het zien. Je kunt er weinig aan doen behalve je handen wassen.

Voetnoot

  1. Dat was de stand toen ik deze blog schreef. Inmiddels is het dus 82. Nog steeds een mug, maar een lichte verschuiving richting olifant.
gepubliceerd op Medisch contact op 06 maart 2020
Categorieën: coronaBlogs

Menno Oosterhoff

Psychiater, spreker en schrijver van het boek Vals Alarm.