Vandaag hoorde ik op de radio dat er een spoedwet in de maak is voor het geval er een zodanig tekort komt aan ic-bedden, dat er keuzes gemaakt moeten worden. Leeftijd mag dan geen rol spelen, vindt dit kabinet.
Vandaag hoorde ik op de radio dat er een spoedwet in de maak is voor het geval er een zodanig tekort komt aan ic-bedden, dat er keuzes gemaakt moeten worden. Leeftijd mag dan geen rol spelen, vindt dit kabinet.
Nu heb ik al eerder in een blog aangegeven dat ik het volledig terecht zou vinden dat als ze moeten kiezen tussen een 25-jarige en mij ze dan de 25-jarige zouden kiezen. Leuk vind ik het niet, maar doorleven met het idee dat iemand van 25 je heeft moeten laten voorgaan waardoor hij is gestorven lijkt me ook niet aantrekkelijk.
Maar de politiek is kennelijk tegen leeftijdsdiscriminatie. Nu is het voor mij de vraag of dit iets is waar de politiek zich überhaupt mee mag bemoeien. Nog even los van de vraag of het enige zin heeft, want ik kan zonder lang na te denken diverse manieren verzinnen om onder deze wet uit te komen. De wet lijkt me onuitvoerbaar. Loten hoorde ik al noemen. Wie controleert dat dan? De notaris?
Maar is het wenselijk dat de politiek zich uitspreekt over beslissingen die een arts moet nemen? Ik kan het nog niet helemaal beredeneren, maar toen ik van het idee alleen maar hoorde, zette ik me al schrap.
Laten we van harte hopen dat het zwarte scenario, dat niet ieder geholpen kan worden en dat er dus keuzes gemaakt moeten worden niet bewaarheid wordt. Maar mocht het zover komen, dan hoop ik dat we niet ook nog met een onuitvoerbare wet zitten.
Maar goed. Ik ben psychiater en ook nog eens met pensioen (ja, net vijf dagen). Dus een stuurman aan wal. Zitten mensen die in de praktijk staan wel op zo’n wet te wachten? Want dan moet ik mijn mening wellicht herzien.
