Merel is 18 jaar en ernstig ziek. Zelf heeft ze het gevoel dat het ongeneeslijk is. De artsen en andere professionals die haar onderzoeken, bevestigen dat ze lijdt aan een ernstige ziekte, maar vinden haar conclusie dat er geen behandeling mogelijk is voorbarig.
Er worden nog diverse behandelmogelijkheden onderzocht en geprobeerd. Merel en haar moeder werken daar volledig aan mee. Moeder zoekt daarnaast ook zelf nog actief naar alles wat het lijden van haar dochter zou kunnen verlichten. Merel verwacht er eigenlijk niks van. Zij is ervan overtuigd dat er voor het lijden dat haar aandoening veroorzaakt geen behandeling mogelijk is en dat alleen de dood een uitweg biedt. Ze verzoekt om euthanasie. Om haar dat te verlenen moet aan de zorgvuldigheidseisen worden voldaan die in de Wet Toetsing Levensbeëindiging op verzoek (WTL) staan. Er wordt een traject ingezet om uit te zoeken of dat het geval is. De moeilijkste vraag daarbij is altijd of er echt geen andere redelijke opties zijn. Na een traject van meer dan een halfjaar is de eindconclusie dat er inderdaad geen redelijke andere opties zijn om het ondraaglijke lijden van Merel te verlichten. Merel is in die tussentijd nog veel zieker geworden, zo ziek dat het nog de vraag is of ze de euthanasie gaat halen. Uiteindelijk lukt dit toch en wordt ze door euthanasie verlost uit haar verschrikkelijke lijden. Een drama natuurlijk, dat ook hele jonge mensen ongeneeslijk ziek kunnen zijn.

Wat het drama echter nog veel groter maakt, is dat de aandoening van Merel zich vooral uit in psychische klachten. We noemen het dan een psychische aandoening, maar dat betekent niet dat het niet net zo hard en onveranderbaar kan zijn als een aandoening waarvan de klachten zich afspelen in het lichamelijke. Het is alleen vaak niet mogelijk een ziekteproces of oorzaak zichtbaar te maken. En daarom hebben mensen er moeite mee deze aandoeningen serieus te nemen en te begrijpen, en dat ze je even onvrij kunnen maken als een lichamelijke aandoening. Hoe belastend dat is – nog eens bovenop de belasting van de aandoening zelf – kan elke patiënt met een psychische aandoening je vertellen. Wat ik voor Merel en haar moeder diep tragisch vind, is dat ze niet alleen geen erkenning kregen, maar zelfs kritiek op haar euthanasiewens. ‘Dat kun je niet maken’, werd er gezegd. Alsof ze niet al maanden dag in, dag uit alles hebben gedaan voor een andere uitkomst. Alsof ze er niet alles voor over zouden hebben om Merel een leefbaar leven te geven.

Ik snap dat het moeilijk is te accepteren dat ook psychische aandoeningen onbehandelbaar kunnen zijn, ook bij jonge mensen. Maar oordeel er niet over. Dát kun je niet maken. Dat Merel en haar moeder niet de erkenning krijgen die ze verdienen, is al erg genoeg. Maar dat er zelfs kritiek is, ook van professionals, is echt smartelijk. Ik kan dat niet voorkomen. Ik kan alleen uit de grond van mijn hart oproepen om na te denken wat het betekent voor iemand die in zo’n verschrikkelijke positie zit als je hem/haar veroordeelt. Merel en haar moeder verdienen absoluut geen kritiek, maar juist onnoemelijk veel respect voor wat ze allemaal hebben gedaan en moeten doorstaan. Dat wil ik hen met deze blog meegeven.

Merel (pseudoniem) en haar moeder hebben deze blog gelezen en stemmen in met publicatie.

Er is een groep voor ouders, die een kind verloren door euthanasie. ‘In liefde laten gaan’. De website is helaas nog net niet online, maar als je contact wilt, mail dan naar robenellenbeukema@ziggo.nl

Denk je aan zelfdoding? Bel gratis 0800-0113 of chat op www.113.nl

gepubliceerd op Medisch contact

Menno Oosterhoff

Psychiater, spreker en schrijver van het boek Vals Alarm.

1 Reactie
oudste
nieuwste
Inline Feedbacks
View all comments

Menno, als iemand die al 23 jaar (sinds mijn 15 officieel) lijdt aan/onder een psychiatrische ziekte wil ik je zo ontzettend veel dank geven voor de blogs die jij over het onderwerp euthanasie bij psychisch lijden schrijft! Ook ik heb meerdere serieuze zelfmoordpogingen gedaan omdat ik het leven niet meer aan kon. Ik ben al 22 jaar continue in therapie, op alle mogelijke wijze. (Ik heb zelfs DBS ervoor ondergaan, als eerste in NL voor mijn diagnose). En toch is het begrip vanuit de samenleving en zelfs artsen voor psychische aandoeningen anders (beperkter!) dan voor lichamelijke ziekten. En dat geld… Lees verder »