‘Welkom bij het zorgaanbiedersloket van de coöperatie VGZ’, zegt een opgewekte stem. U kunt hier terecht voor al uw vragen. Dat is mooi, want vragen heb ik. Over twee nota’s waar ik al tig keer achteraan heb gebeld.
De stem vervolgt met de riedel die ik inmiddels uit mijn hoofd ken.
‘Houd uw AGB-code van de praktijk bij de hand. Zonder AGB-code van de praktijk kunnen wij niks voor u doen.’

Een AGB-code vragen lijkt me redelijk, hoewel ik niet begrijp waarom ze met de huidige zoekmogelijkheden in een computer anders helemaal níks voor je kunnen (willen?) doen. Maar goed. Die code heb ik paraat, dus dat zal de pret niet bederven.

Na het bekende wachten met een vreselijk muzakje word ik te woord gestaan.

‘Wat kan ik voor u doen?’

‘Ik bel over twee nota’s waarover ik al vele malen heb gebeld.’

‘Wat is de AGB-code van uw praktijk?’

Licht gevoel van triomf. Die heb ik dus. Sterker nog. Die ken ik inmiddels uit het hoofd.

‘U hebt vele malen gebeld, zegt u. Met wie en wanneer voor het laatst? Wij houden namelijk een logboek bij en dan kan ik het opzoeken.’

Met dat ik geen logboek bijhoud en het niet precies weet neemt ze geen genoegen. Ook mijn opmerking dat zij toch juist een logboek hebben kan haar niet vermurwen, dus gok ik op drie weken.

Daarna sta ik erg lang in de wacht. Ik weet nooit of dat hoopgevend is. In dit geval niet.

‘Op 3 juni hebt u een verzoek gekregen uw rekeningnummer door te geven. Daar hebt u niet op gereageerd. Daarom zijn de nota’s niet uitbetaald. Als u uw rekeningnummer doorgeeft dan kunt u de nota’s opnieuw indienen.’

Mijn verweer, dat ik het rekeningnummer ten eerste in de nota vermeldde, ten tweede al heb doorgegeven op hun website, ten derde telefonisch al doorgaf en ten vierde wel op de mail reageerde, mag niet baten.

‘Dat vind ik niet terug in het systeem.’

Nou, dan weet je het wel. Dan kun je het wel schudden.

‘Ik zal het dan nogmaals doorgeven, maar waarom moet ik de nota’s opnieuw indienen?’ sputter ik nog tegen.

‘Als wij niet beschikken over een rekeningnummer, dan kan de nota niet worden uitbetaald en dan wordt hij vernietigd.’

Lekker makkelijk. Is iets niet duidelijk of niet volgens jouw eisen, dan flikker je de nota gewoon weg.

Ik wil nog wat zeggen, maar deze mevrouw kan er ook niks aan doen, dus ik laat het er maar bij. Ik zoek de e-mail op, geef nogmaals mijn bankrekeningnummer door en vraag een bevestiging dat het nu in orde is.

Nou, niet dus. Zo gemakkelijk kom ik er niet vanaf. Ik moet een formulier printen, dat ondertekenen en naar hen opsturen. Moderne communicatie met e-mail, desnoods fax of via internet lijkt niet te bestaan.

‘Zonder dat formulier mogen wij niet betalen.’

Ik kan het niet nalaten te vragen van wie dan wel niet. En ook of ze van bij hen verzekerden zouden accepteren dat die de premie pas betalen na ontvangst van een aparte ondertekende brief met hun rekeningnummer.

Maar het is een achterhoedegevecht. Ik weet dat ik heb verloren en zal het formulier invullen en opsturen en daarna de nota’s opnieuw indienen. Al met al heeft het me uren gekost. Niet aan het schrijven van dit blog. Dat schreef ik grotendeels in de tijd dat ik in de wacht stond.

De paarse krokodil is springlevend.

gepubliceerd op Medisch contact op 01 juli 2020

Admin

Contentmanager