Dit blog is ook te beluisteren op soundcloud
Sinds eind december heb ik last van een hardnekkige keelontsteking/griep. Normaliter is ziek zijn geen pretje door het gebrek aan mededogen van Dineke, mijn vrouw, die altijd vindt dat ik wel erg overdreven blijk geef van mijn kommer en kwel. Vragen om een glaasje water wordt al opgevat als een poging tot secundaire ziektewinst. Ik laat dat altijd maar gelaten over me heen gaan. Van huis uit ben ik niet anders gewend. Mijn moeder was ook altijd vol minachting over de manier waarop in haar ogen mannen omgaan met pijn en ongemak.
‘Als hen een scheet dwarszit doen ze al of de wereld vergaat’ en ‘Ze weten niet wat pijn is, omdat ze nooit een bevalling hebben meegemaakt’. Nu had mijn moeder er acht meegemaakt en voor zover ik nog twijfelde aan de ernst daarvan werd mij uit de Bijbel wel duidelijk dat het geen pretje was. ‘Met smart zult gij kinderen baren’ was immers voor Eva de straf voor de zondeval. Adam moest zich in het zweet werken op doornige akkers. Wat mijn moeder er niet bij vertelde was het andere deel van Eva’s straf, namelijk dat ze Adam moest gehoorzamen.
Maar die smart van de bevalling had op mij zoveel indruk gemaakt, dat ik het nimmer heb gewaagd daarover iets te zeggen. In dit verband dan.
Ik had me dus al neergelegd bij het lot dat ik bij ziekte op weinig steun kan rekenen en ik had troost gevonden in een zelfverzonnen theorietje. Als het alfamannetje ziek is, dan is het voor het vrouwtje en de jongen gevaarlijk, dus het vrouwtje doet er alles aan om ervoor te zorgen dat het mannetje zijn (tijdelijke!) zwakte niet laat zien. Ongeveer de helft van de mensen met wie ik deze theorie besprak, leek het zeer plausibel.
Maar kort geleden keerde het tij. Er was een onderzoek verschenen dat mannen tijdens een griep niet alleen echt ziek zijn, maar zelfs zieker. Tot een drastische gedragswijziging leidde dit niet direct, maar ik merkte wel dat er kleine barstjes waren in de overtuiging dat ik me aanstelde. Helaas was dit van korte duur en ben ik nu van de regen in de drup beland.
Een dezer dagen verscheen namelijk een bericht dat van het eerdere onderzoek geen spaan heel liet. Mijn vrouw heeft het me gister wel drie keer kraaiend van pret voorgelezen. Het enige wat wel overeind bleef, was dat mannen vaker zuchten. Elke ademhaling van mij die ook maar iets sterker is dan gemiddeld, kan nu rekenen op triomfkreetjes.
Ik kan nu wel zeggen dat niet is aangetoond dat mannen niet ziek zijn, maar je moet weten wanneer je de strijd hebt verloren. Tegen de natuur verlies je het altijd. De bank waarop ik lag heb ik daarom verlaten. Ik zal me scheren en aankleden en brullend van gezondheid vrouw en jongen beschermen. Ik snap nu dat al die mannetjes de pee in hebben, omdat ze niet kunnen uitzieken en dat ze daarom zo geprikkeld reageren op eventuele belagers. Wat zit de natuur toch mooi in elkaar.
