Dit blog is ook te beluisteren op soundcloud

Op 28 december heb ik een fors auto-ongeluk gehad. Ik ben in een sloot beland en daar tegen een boom tot stilstand gekomen. Als vaste bezoeker van de sociale media heb ik dat daar verteld.
Een paar dagen later gevolgd door dit:

Ik moet nog iets vertellen over mijn ongeluk. Ik had gedronken, misschien te veel. Ik schaam me diep. Ik heb problemen met alcohol. Daar vocht ik al tegen. Dat zal nog harder moeten. Maar rijden met alcohol zal ik nooit meer doen.

Ik wil niet nu ingaan op achtergronden, maar vooral toelichten, waaróm ik bovenstaande publiekelijk openbaar. Er zijn twee versies.

De korte is dat ik eerlijk wil zijn. De lange versie is dat ik al jaren veel vertel op internet, ook over mijn beleving. Ik zoek daarbij het juiste midden tussen persoonlijk zijn zonder uit mijn rol te vallen als bloggende psychiater. Eigen innerlijke problematiek, zoals mijn dwangstoornis komt daarbij ook regelmatig ter sprake. En nu gebeurde dit. Niks melden over dit forse ongeluk zou vreemd zijn. Dus ik berichtte erover. Dat was a. Al snel merkte ik dat ik ook b wilde zeggen. De halve waarheid vertellen voelde als onwaarachtig. Ik heb lang nagedacht en uitgebreid overlegd, vooral met Dineke, mijn vrouw. Was het geen psychisch exhibitionisme, leefde ik mijn schuldgevoel niet uit in plaats van het te beleven, was het geen dwangmatige opbiechten of zelfkastijding? Deed het geen afbreuk aan mijn inzet voor meer begrip voor psychische problematiek?

Uiteindelijk was mijn conclusie dat dingen achterhouden niet bij mij past. Niet bij mij als persoon en niet bij mij zoals ik me in het publieke domein presenteer.

Het bericht dat ik de wereld in wilde sturen, was aanvankelijk vijf keer zo lang. Maar ik merkte dat ik het beter eenvoudig kon houden. Ik wilde niet ingaan op achtergronden en evenmin op wat het gebeuren psychisch met me doet. Misschien komt dat ooit nog, maar nu daarover spreken zou voelen als goedpraten of aandacht vragen voor mijzelf. Om dezelfde reden wil ik ook niet hier uitgebreid bedanken voor alle steun die ik heb gekregen. Dat betekent niet dat ik daar niet heel dankbaar voor ben. Dankbaar ben ik ook voor het feit dat er niemand anders bij was betrokken en dat ik er nog genadig vanaf ben gekomen.

Ik besef, dat het een ongebruikelijke stap is. Ik heb hem niet licht genomen en overzie de consequenties niet. Inmiddels heb ik op Twitter en LinkedIn al veel reacties gehad. Kritiek, maar ook waardering. Ik begrijp de kritiek op wát ik zeg volkomen en trek het me aan. De waardering voor dát ik het vertel probeer ik in dank aan te nemen

Ik kan me voorstellen dat je zegt: ‘Moet dat nu allemaal in het openbaar?’ Er moet niks, maar ik kies ervoor te doen waarvan ik vind dat ik het moet. Vrijheid is doen wat je moet doen, las ik ooit. Voor deze keus kan ik staan en de gevolgen ervan zal ik dragen, hoe eng ik het ook vind. Waaróm dat zo is, heb ik met deze blog proberen duidelijk te maken.

Maar misschien was de korte versie eigenlijk beter. Ik wil eerlijk zijn.

gepubliceerd op Medisch contact op 08 januari 2019

Menno Oosterhoff

Psychiater, spreker en schrijver van het boek Vals Alarm.

1 Reactie
oudste
nieuwste
Inline Feedbacks
View all comments

Maar je hebt ook recht op dingen voor je(zelf) houden. Eerlijk zijn naar jezelf vind ik iets anders dan eerlijk naar de lezer.