Dit blog is ook te beluisteren op soundcloud

Gister hoorde ik een verhaal dat te mooi is om aan de vergetelheid prijs te geven.
Een vriendin van me was in Lyon geweest en moest op de treinreis terug overstappen in Parijs. Dan moet je ook nog eens van het ene station naar het andere. Persoonlijk krijg ik al de zenuwen als ik eraan denk. Die zenuwen over treinreizen heb ik geërfd of door opvoeding meegekregen van mijn moeder. Die was altijd op van de zenuwen bij dit soort gelegenheden.
Wat ik me van treinreizen uit mijn jeugd herinner is paniekerig heen en weer rennen van de ene trein naar de andere, omdat elke official iets anders vertelde. Zat je eenmaal in een trein, dan bleek het steevast de verkeerde en moest je nog weer halsoverkop naar een perron rennen helemaal aan de andere kant van het station.

De vriendin waar het over gaat is echter anders opgevoed of heeft andere genen. Ik denk het laatste, maar hoe dan ook: zij is een koelbloedig reizigster. Toch ging het op Gare du Nord mis. Ze zag nergens aangegeven waar de Thalys vertrok. Ze checkte uit door een poortje, vroeg zich af of ze dat wel had moeten doen, maar zag nergens een official die haar kon helpen.

Mijn vriendin was weliswaar bij lange na niet zo overstuur als ik geweest zou zijn, maar de tijd begon wel te dringen. Ze zag een man staan die op haar de indruk maakte ongeveer in dit station te wonen, dus wellicht wist die de weg.

Ze moest even een aarzeling overwinnen, want het was een imposant grote zwarte man. Zo werkt ons brein nu eenmaal. Wat minder bekend is, vertrouwen we minder. Het bleek echter een gouden greep. Hij wist haar direct te vertellen, dat ze inderdaad ten onrechte had uitgecheckt.

Toen ze opperde dat ze dan een nieuw kaartje moest kopen (let op de kalmte) wuifde hij dat weg. Hij bleek een speciaal pasje te hebben waarmee hij haar door allerlei anders ontoegankelijke poortjes heen loodste en zo leverde hij haar op tijd af bij de Thalys.

Ze bedankte hem heel hartelijk, maar – en nu komt ie – hij zei tegen haar: ‘Ik wil jóú bedanken, omdat je een zwarte man om hulp hebt gevraagd.’ Toen hij dat zei, schoot ze vol en toen ze het mij vertelde ik ook.

De mensheid op zijn mooist.

Mensen bederven weliswaar veel door hun driften, seks en agressie, ook al zijn ze nodig om in leven te blijven. Maar in tegenstelling tot de dieren hebben wij nog een drift, de geest-drift. Een ander woord daarvoor is enthousiasme, wat komt van het Griekse ‘En Theo’, wat ‘in God zijn’ betekent.

Een wildvreemde reizigster helpen en ook nog dankbaar zijn dat ze je heeft gevraagd. Als dat geen ‘in God zijn’ is.

gepubliceerd op medisch contact op 21 mei 2019

Menno Oosterhoff

Psychiater, spreker en schrijver van het boek Vals Alarm.