Dat de decentralisatie van de jeugd-ggz een fiasco is geworden, zal bijna niemand meer ontkennen. Het heeft zelfs de ergste voorspellingen die we zeven jaar geleden deden, overtroffen. Van dit kabinet verwachtte ik niet dat ze er ook maar over zouden peinzen het terug te draaien. Hugo de Jonge en Paul Blokhuis hadden beiden als wethouder in de jeugdwet geloofd. Maar nieuwe rondes, nieuwe kansen.
De NVvP stuurde deze week een brief naar de Tweede Kamer waarin ze opriep de jeugd-ggz weg te halen bij de gemeentes. In die brief werd ook verwezen naar de resultaten van een enquête onder de kinder- en jeugdpsychiaters, die ook aangeven dat het onwerkbaar is. We kunnen niet meer zeggen dat ze hun grote zorgen uitspreken, want het zijn geen zorgen meer.
Het is bittere realiteit. Samen met ouders, leerkrachten en professionals van alle disciplines heb ik me er in 2013/2014 voor ingezet om deze transitie te voorkomen. Dat heeft niet mogen baten en om niet te verzuren in een voortdurend ‘zie je wel, we hadden het toch gezegd’ ben ik mijn energie gaan gebruiken om de dwangstoornis meer bekendheid te geven. Choose your battles.
Maar mijn dwangstoornis is dat ik onvolkomenheden moeilijk kan loslaten. Ik kan beter zeggen dat ze mij niet loslaten. Het zit me enorm dwars hoe de zorg voor kinderen en jongeren met een psychische aandoening steeds verder achteruit holt. De 1,3 miljard extra die de gemeente ontvangt, zal dat niet structureel oplossen.
Toen ik destijds de petitie startte, sprak Dineke, mijn vrouw, haar zorg uit: ‘Kun je dat er wel bij doen? Je hebt het altijd al zo druk.’ Ik bezwoer haar dat het alleen maar even een petitie opzetten betrof en dat het maar een paar uurtjes zou kosten. Het werd een jaar lang alle vrije tijd die ik had. Samen met anderen slaagden we erin 95.360 handtekeningen te verzamelen. De wet werd wel aangenomen, maar we hadden ons in elk geval luid en duidelijk laten horen.
En ik heb het gevoel dat het tij aan het keren is. Dat ook op politiek niveau doordringt dat het zo echt niet verder kan. Daarom wil ik graag dat mensen de oproep van de NVvP kunnen ondersteunen. Ouders, leerkrachten en professionals van alle disciplines, net als toen.
Daarom heb ik weer een petitie gemaakt. Mijn vrouw weet dat nog niet eens. Ik kan er niet weer een heel jaar aan besteden. Maar even een petitie maken is wel het minste wat ik kon doen. Van jullie vraag ik ook niet om er een heel jaar aan te besteden, maar de petitie tekenen is een kleine moeite. Het verandert de wereld niet, maar draagt er wel aan bij. Doe het voor de kinderen en jeugdigen met psychische problematiek. Ooit zal Nederland net als elk beschaafd land de zorg daarvoor niet langer als een gemeentelijke voorziening inrichten. Laten we zorgen dat dat ooit zo snel mogelijk realiteit wordt.
