Recentelijk verscheen een blog over hoe we tekortschieten in de behandeling van psychische aandoeningen bij jongeren. Zonet werd ik gemaild. Lees mee en huiver:
Mijn dochter is 13 jaar oud en heeft sinds begin van de coronapandemie een dwangstoornis.
Vanaf half december 2020 begon haar dwangstoornis veel erger te worden. Begin maart begon haar school weer, maar ze is niet gegaan. Ze durft niet meer naar buiten te gaan en haar wereld wordt steeds kleiner, beperkt tot een paar kamers van ons huis, en met veel beperkingen omdat ze denkt dat veel dingen thuis ook vies zijn.
Begin maart hebben we hulp gevraagd bij de huisarts. De huisarts heeft haar aangemeld bij een instelling voor specialistische ggz, maar uiteindelijk kwamen we terecht bij een zusterbedrijf voor basis-ggz, voor een korte behandeling van vijf sessies, die geen effect heeft gehad.
Nu zit ze in de wachtlijst voor de specialistische ggz van een andere instelling, maar deze heeft al aangegeven dat het budgetplafond van de gemeente bereikt is en dat een alternatief is een PGB aanvragen. Voor de PGB zijn we nu in contact met de gemeente; daar staan we nu ook op een wachtlijst.
We weten niet of deze instelling gespecialiseerde behandeling heeft voor dwangstoornis. We hebben dus de ADF stichting (angst, dwang en fobiestichting, MO) gebeld. Zij noemden nog twee andere hulpverleningsinstellingen. Maar de ene heeft een cliëntenstop voor onze gemeente en de andere heeft geen contract met onze gemeente, en via PGB doen ze het ook niet.
We hebben ook Levvel gebeld, en ze hebben wel budget voor onze gemeente. De huisarts heeft ons daar aangemeld, maar de aanmelding is niet in behandeling genomen omdat Levvel een top-ggz is en daar kun je alleen terecht als je al bij specialistische ggz bent geweest. Ze is helaas alleen bij een basis-ggz geweest, en een specialistische ggz vinden in onze gemeente lukt dus niet.
Hebt u advies? Het hoeft niet eens in de regio te zijn. Het is niet erg voor mij, maar voor mijn dochter wel, omdat ze niet naar buiten durft. Daarvoor heeft ze juist een goede behandeling nodig.
Een dwangstoornis is een ernstige psychische aandoening. Het liefst grijp je zo snel mogelijk in, want dwang neigt ertoe toe te nemen. Ik vind het vreselijk dat er geen hulp voor haar is. Ze kan naar mijn instelling komen, maar wij zitten in Groningen – ver weg voor haar en we hebben vast geen contract met de gemeente waar ze woont. Ik heb Levvel gevraagd of ze toch daar terechtkan. Dat kon. Hartelijk dank. Zo komt het voor haar dan toch nog goed – na vier maanden. Maar zij is de enige niet.
Vanochtend werd ik ook nog geconfronteerd met een ander meisje met OCD, die wel in behandeling is. Bij ons. Maar hier ligt de gemeente dwars. Ze willen niet betalen voor de intensieve hulp die ze mogelijk nodig heeft. Inmiddels zijn we al heel wat tijd kwijt om dat alsnog voor elkaar te krijgen.
Er is iets structureels mis met de gezondheidszorg voor jongeren met een psychische aandoening. Vóór de decentralisatie was het vast ook niet ideaal, maar er waren niet zulke wantoestanden als nu. Ooit zal de politiek tot inkeer komen. Teken deze petitie om dat te versnellen.
