Dit blog is ook te beluisteren op soundcloud
Kort geleden las ik een leuk artikel over overmatig transpireren, hyperhidrose. De auteur, Sophie Mijnhout, had jaren geleden een patiënte die bij toeval van deze klacht was afgekomen omdat ze oxybutynine kreeg voor aandrangincontinentie.
Mijnhout had daarover een artikel geschreven en daarna nog jarenlang mails gehad van dankbare patiënten over de hele wereld. Die hadden het vrij toegankelijke artikel gevonden op internet. Het toeval wil dat ik net een patiënte had met hevig nachtzweten als bijwerking van een SSRI. Dat middel gebruikte ze met goed resultaat in verband met een forse dwangstoornis. Ermee stoppen was eigenlijk geen optie, maar er zo mee doorgaan ook niet. Dus oxybutynine geprobeerd en ja hoor. Nachtzweten over.
Ik ging eens verder zoeken op internet en er ging een wereld voor me open. Naar goed Nederlands gebruik is er een hyperhidrose-patiëntenvereniging, met – heel plastisch – een header met allemaal vochtdruppels. Ik kende alleen de Vereniging voor psychodermatologie, maar die houdt zich meer bezig met skinpicking, ingebeelde lelijkheid (Body Dysmorfic Disorder, BDD) en psychische klachten ten gevolge van huidaandoeningen. Verder blijken er overal instellingen te zijn voor cosmetische of plastische dermatologie met een scala aan behandelmogelijkheden. En als ik de juichende berichten op de site mag geloven, werkt oxybutynine ook nog eens geweldig bij overmatig blozen. Voor zover ik kan beoordelen zijn de bijwerkingen meestal mild. Blozen en overmatig transpireren ken ik als het leidt tot een sociale fobie, waarbij cognitieve gedragstherapie is geïndiceerd.
Ik wist niet van de huidige mogelijkheden, maar misschien liep ik achter. Ik zie dat in Huisarts en Wetenschap in 2011 al een artikel stond over blozen waarin ook medicatie wordt genoemd, hoewel niet de oxybutynine. Dat was één in een reeks artikelen, die later gebundeld zijn in het boek Van gêne tot schaamrood, dat ik nota bene in de kast heb staan.
Nu zie ik zelden of nooit patiënten met deze klachten, maar toch roept mijn nieuw verworven kennis onrust op. Het lijkt er immers op dat een kleine ingreep de kwaliteit van leven voor sommige mensen enorm kan verbeteren. Ik wil dan dat de hele wereld dat weet. Het idee dat iemand ernstig onder deze klachten lijdt, terwijl er wellicht een oplossing voor is, vind ik heel naar. Onbenutte mogelijkheden. Ik verdraag dat slecht. In mijn vak heb je niet zo vaak dergelijke snelle successen. Even vraag ik me af of ik liever dermatoloog had willen zijn, maar dan bedenk ik dat ik dan niks had kunnen doen voor mensen met een dwangstoornis.
Ik bedenk een compromis. Ik wijd er een blog aan en laat het dan verder los. Eigenlijk is dit blog dus een beetje een dwanghandeling.