In eerdere blogs heb ik me al meerdere keren verbaasd over het uitblijven van een reactie van GGZ Nederland op de situatie rond het aanleveren van ROMdata aan de Stichting Benchmark GGZ (SBG). Als je toch de architect bent van dit systeem,

– en je hebt het 5 jaar geleden ingevoerd tegen het uitdrukkelijke advies van de hoogleraren psychiatrie in
– en er verschijnt een zeer kritisch rapport van de Algemene Rekenkamer
– en een petitie te stoppen met Benchmarken krijgt binnen korte tijd steun van duizenden psychologen, patiënten en psychiaters en ook van diverse patiëntenverenigingen en andere organisaties
– en de minister moet toegeven dat de enige wettige basis is dat er toestemming wordt gevraagd
– en als je je leden dan ontraadt zegt de staatssecretaris dat je wel data moet blijven leveren
– en je weet, dat de Autoriteit Persoonsgegevens gaat onderzoeken of er niet sprake is van een datalek
– en je weet dat er een kort geding komt over de vraag of de eerder verkregen data niet onrechtmatig verkregen zijn,

dan zit je toch in de penarie zou ik denken. Dus ga je je verdedigen. Maar behalve een reuteltje over door-ontwikkelen en een piepje over de waarde van klinisch gebruik van ROM horen we niks, helemaal niks.

Nu kun je behalve vechten als je in de narigheid zit ook vluchten. Maar ja, als je de grote koepelorganisatie bent van de GGZ-instellingen is dat niet zo eenvoudig. Waar moet je je verstoppen? Als je niet kunt vluchten moet je vechten, dacht ik, dus ik bleef me maar verbazen over het achterwege blijven van een reactie op de (tegen)slagen, die GGZNL keer op keer moet incasseren.

Maar opeens herinnerde ik hoe ooit een meisje dat ik onderzocht volledig verstijfde toen haar vader haar corrigeerde. Dat was overigens wel reden om ook de mogelijkheid van mishandeling te onderzoeken, maar dat terzijde. Ik realiseerde me door deze herinnering, dat er nog een derde reactie mogelijk is, namelijk: bevriezen. We spreken zo vaak over fight or flight, dat de derde mogelijkheid – freeze – makkelijk over het hoofd wordt gezien.

Hoe het bestaat dat mijn onderbewuste mij die gebeurtenis met dat meisje doet herinneren is een fascinerende vraag, maar daarover een andere keer.

Bevriezen. Als je nergens heen kunt en je hebt met vechten geen enkele kans, dan kun je je doodstil houden in de hoop dat je niet wordt opgemerkt. Verlamd van schrik noemen we het ook wel. Als er een kans is dat de dreiging wegtrekt, bijvoorbeeld een roofdier dat je niet opmerkt omdat je je muisstil houdt, dan is dit een hele adequate oplossing. Als echter op voorhand al duidelijk is dat het probleem niet wegloopt, dan noemen we het je kop in het zand steken.

Nou, dan zijn jullie weer even op de hoogte. Van het front verder geen nieuws, maar ik begrijp dus nu hoe dat komt. Verlamd van schrik.

Als er iets te vertellen is over het kort geding of het AP-onderzoek dan meld ik me weer.

Gepubliceerd op Arts en Auto op 16 juni 2017.
Categorieën: ROMBlogs

Menno Oosterhoff

Psychiater, spreker en schrijver van het boek Vals Alarm.