Er is onenigheid in de GGZ. ‘Alweer?’ hoor ik u verzuchten. ‘Ja, alweer.’ U moet het ons maar niet kwalijk nemen. De problematiek die we behandelen is reëel, maar helaas is het in onze tak van sport van de geneeskunde nog niet mogelijk dat op individueel niveau met metingen aan te tonen.
We hebben dus weinig houvast en dan gaan mensen geloven. En we weten dat over niets zo bloedig gestreden wordt als over het geloof wat het goede is om te doen. Voor buitenstaanders is de bron van de onenigheid meestal niet te begrijpen.
Ik doe toch een poging. De GGZ kost geld. De maatschappij wil weten of ze waar krijgen voor hun geld.
Binnen de GGZ zijn er twee kampen:
– De rekkelijken, die zeggen: Dat is ingewikkeld, maar als we nu allemaal gegevens van de patiënten verzamelen dan moet dat wel lukken, ongeveer, als we corrigeren voor verschillen, over een tijd, als we er met zijn allen van harte aan meewerken.
– De preciezen zeggen: Wijd is de poort en breed de weg, die tot verderf leidt; eng is de poort, en smal de weg, die tot waarheid leidt. Dat kwaliteit vergelijken met al die patiëntengegevens lijkt mooi, maar het is de wijde poort. Het leidt nergens toe. Kwaliteit meten vraagt echt een andere aanpak.
De partijen staan lijnrecht tegenover elkaar. Wat nu?
Gelukkig zijn er wijze mensen. De Algemene Rekenkamer zegt bijvoorbeeld:
‘Er zijn grenzen aan de mogelijkheden om de zorg in de ggz inzichtelijk te maken in objectief meetbare indicatoren. De betrokken partijen zullen zelf moeten nagaan waar die grenzen liggen.’
En de minister:
‘De betrokken partijen moeten zelf nagaan waar de grenzen van het zinvolle gebruik van ROM-gegevens liggen, wat de zeggingskracht is en wat de tekortkomingen zijn van ROM-informatie.’
Komt u al een beetje in de stemming? We moeten er zelf uitkomen. Hoe? Samen. Samen op weg naar een betere GGZ.
Nou ja zeg. Laat datzelfde nou ook staan in dit rapport van Berenschot over de SBG:
‘Her-ijk de gezamenlijke stip op de horizon over kwaliteitsverbetering. Wat precies de gezamenlijke stip op de horizon is van de verschillende stakeholders behoeft echter herijking en uitwerking. Doe dit stapsgewijs, transparant en programmatisch.’
Oho, wat mooi. Herijken van de gezamenlijke stip.
En er staat ook nog bij hoe dat moet:
‘Het voeren van de fundamentele discussie over verbeteren en inzichtelijk maken van kwaliteit.’
De weg, de ware weg! We moeten mét elkaar PRATEN. Niet tegen elkaar, niet over elkaar, maar met elkaar.
Ik kan niet wachten en dat hoeft ook niet. Dat is het mooie van de mogelijkheden van tegenwoordig. Je hoeft er niet voor te reizen en het is voor iedereen toegankelijk. Ja, precies. Internet.
Ik stel een polemiek, een openbare pennenstrijd voor op internet. Net als the battle bij de Voice of Holland. Maar dan niet met zang maar met feiten en argumenten.
Laat de rekkelijken, de doorontwikkelaars een penvoerder aanwijzen, die hun standpunt weergeeft en verdedigt. Ik doe dat graag voor de preciezen.
Dit zijn de regels: Je mag je laten informeren door secondanten, net als met schaken. Niet onder de gordel, op elkaar reageren, spotten mag maar ordinair schelden niet en geen vragen uit de weg gaan. Wie treedt op als scheidsrechter om erop toe te zien, dat het volgens de regels gaat?
Wie doet mee met het herijken van de stip? Ik ben er klaar voor.